Crystal spacerowała w bosych stopach i luźnej, dużo za dużej bluzce po domu, który wydawał jej się wyjątkowo tajemniczy, ale nie wiedziała jeszcze, ile sekretów skrywa każda ściana. Przyglądała się wystawionym na szafkach ramkom ze zdjęciami i uśmiechała się za każdym razem, gdy uświadamiała sobie, jak wiele zdjęć z dzieciństwa Justina, zostało wystawionych na pokaz. Zatrzymywała się przy tych, które wydawały jej się szczególnie ciekawe i omijała te, na których mały chłopiec był smutny.

W tym samym czasie Justin wciąż leżał na łóżku, nie zdając sobie sprawy z tego, że jego gość od dobrej godziny dowiaduje się o nim nowych informacji. Brunet myślał nad tym, jak powinien wyglądać ich pierwszy poranek. Chciał, by każdy z nich był wyjątkowy i nie zamierzał od tak się poddać już na samym początku, bo nie miał żadnego pomysłu.

Ale najlepsze pomysły przychodzą same, prawda?

Crystal wreszcie weszła do kuchni, która swoją wielkością mogła przypominać dwa pokoje z jej domu. Okręciła się dookoła, aż wreszcie podeszła do okna, by wpuścić do pomieszczenia trochę świerzego powietrza. Jedyne co już zauważyła to fakt, że każde okno jest zamknięte i zasłonięte. To jedyne czego nie potrafiła zrozumieć. Dom przez to wydawał się ciemny i ponury, a unoszący się zapach tytoniu był nie do zniesienia.

— Ja robię śniadanie. — Justin stanął w rogu kuchni, trzymając w dłoni zapalonego papierosa, na którego widok Crystal automatycznie cofnęła się kilka kroków, rytmicznie masując się po ramionach. Jej wzrok skupiał się na małej rzeczy, jakby ją hipnotyzował. Justin od razu to dostrzegł i podnosząc dłoń, zbliżył się do niej, jednak Crystal ponownie cofnęła się kilka kroków.

— N-nie jestem głodna — powiedziała, gdy jej nogi szybko poprowadziły ją do pokoju, w którym Justin pozwolił spędzić jej kolejne kilka nocy.

Minęło paręnaście minut zanim Crystal ponownie zeszła na dół, tym razem ubrana i z ułożonymi włosami. Mogłoby się wydawać, że jej umysł powrócił już do normalnego stanu, gdy otworzyła pierwsze dwie szafki w poszukiwaniu miski. Kiedy wreszcie znalazła naczynie, sięgnęła do lodówki po mleko oraz chwyciła z blatu kuchennego paczkę otwartych płatków. Justin stał przy kuchence, wpatrując się w jej poczynania.

— Powinnam zapytać, czy mogę? — Zerknęła na niego, wsypując do miski płatki.

— Możemy coś zrobić? — Powoli podszedł do niej, zabierając z ręki paczkę. Crystal niepewnie kiwnęła głową, a wtedy wszystkie płatki wysypane zostały na blat.

— Co ty robisz?! Chciałam to zjeść! — Jęknęła, czując wzbierającą się złość.

— Zawsze lubiłem płatki w kształcie liter. — Uśmiechnął się, przywołując do głowy wspomnienia z dzieciństwa. Crystal zachichotała i wzięła kilka płatków, układając wyraz.

— Dzieciak — powiedziała, gdy ostatnia literka znalazła swoje miejsce.

— Załapałaś zanim cokolwiek wytłumaczyłem. — Zaśmiał się, rozwalając napis. — Powiedz, czego się boisz?

— Czy ty zrobisz to samo? — Spojrzała na niego z lekko uniesioną prawą brwią. Justin od razu zaczął szukać właściwych liter i chwilę później tworzył pierwsze słowo.

— Ból? Serio? — Cichy chichot Crystal rozbrzmiał po pomieszczeniu, gdy przeczytała wyraz.

— Twoja kolej, sherlocku. — Kiwnęła głową i wzięła dziewięć literek, które jakby specjalnie na nią czekały.

— Samotność? Czemu?

— Nie boisz się tego, że w końcu zostaniesz sam i nikt nie będzie chciał cię słuchać? Nikt nie będzie zwracał na ciebie uwagi i nikt nigdy nie powie do ciebie dzień dobry albo dobranoc? Cóż, ja się cholernie tego boję i nic na to nie poradzę, ale nie chcę być samotna mimo tego, że już od dawna jestem. Bo widzisz, samotność to nie tylko bycie samemu w dużym domu. Ja jestem wiecznie samotna w tłumie. Mówię do ludzi, którzy nigdy nic nie będą dla mnie znaczyć i widzę ich twarze, chociaż wcale nie chcę. Wszyscy chodzą wokół mnie w grupach, ale ja zawsze chodzę wokół nich sama.

Przez chwilę Justin analizował słowa, które zostały wypowiedziane. Jego głowa przetwarzała wszystko, co dotychczas usłyszał i choć bardzo nie chciał, powoli sam w sobie godził się z tym. Crystal milczała, nie chcąc już nic więcej mówić. Jej dłonie chwytały kolejne literki, tworząc co chwilę nowe słowa.

Pająki.

Schody.

Piwnice.

Ciemność.

Dym.

Sufit.

Pomieszczenia.

— Czemu boisz się sufitu? — Chłopak podszedł do niej. Stojąc obok wpatrywał się w każdy  utworzony wyraz.

— W moim domu jest pokój, w którym sufit jest cały we krwi. Nigdy nikt nie powiedział mi, skąd się wzięła, ale ja wiem.. a przynajmniej domyślam się, czyja jest. — Opuściła głowę w dół i dłonią rozwaliła wszystkie wyrazy.

— Hej, to nasz pierwszy wspólny poranek. Dzisiaj przestajesz się bać jednej rzeczy, którą napisałaś. — Justin lekko się uśmiechnął, chcąc jakoś rozluźnić atmosferę.

— A czego ty przestaniesz się bać? — Stanęła naprzeciwko niego, opierając jedną rękę o biodro, a drugą o ladę.

— Ludzi.

— Dzień dobry! — Krzyk przeplatał się z muzyką, która została puszczona najgłośniej jak tylko się dało. Justin jak małe dziecko skakał po łóżku, w którym obecnie Crystal próbowała wybudzić się ze snu. Śmiał się z jej min niezadowolenie, ale mimo tego nie przestawał. 

— Jeśli jutro zrobisz to samo, zabiję cię. — Ponuro jęknęła, powoli podnosząc się do góry. Trząc wciąż zaspane oczy, rozejrzała się dookoła i wyszła z łóżka, by w łazience szybko umyć zęby i opróżnić swój pęcherz.

— Nie możesz być taka nudna. — Chłopak rzucił w nią poduszką i odskoczył na bok, gdy Crystal zrobiła to samo.

— A jednak ty możesz być takim dzieckiem? — Zrezygnowana ponownie weszła pod kołdrę i zakryła się nią po samą głowę. - Spadaj stąd, jest pieprzona ósma rano! 

— Nie masz pojęcia ile pożytecznych rzeczy możesz zrobić o pieprzonej ósmej rano! — Crystal wysunęła lekko głowę, by zobaczyć jak Justin kładzie się obok niej. Szybko zajęła miejsce, na które chłopak miał zamiar się położyć, jednak to nie zmusiło go do zaprzestania i chwilę później położył się po stronie, która przez przypadek zrobiła się wolna. 

— Czemu mi to robisz? Tak bardzo mnie nienawidzisz? — Zakryła uszy dłońmi, chcąc zagłuszyć nieprzyjemny dźwięk basu. 

— Jeśli wstaniesz, będziesz mogła włączyć cokolwiek chcesz. — Szeroko się uśmiechnął, mając nadzieję,że to zmusi Crystal do opuszczenia łóżka.. ale tak się nie stało.

— Wstanę, jeśli dasz mi jednorożca. — Podpierając się na łokciach, z szerokim uśmiechem spojrzała na zdumioną minę chłopaka. 

Oficjalnie wygrała.

Wspólnie leżeli w tym samym łóżku, ale tylko jedno z nich czerpało przyjemność z otaczającego ciepła. Crystal próbowała ponownie zasnąć, jednak muzyka rozbrzmiewająca wokół, skutecznie jej to uniemożliwiała. Justin leżał z podpartą na rękach głową i wpatrując się w sufit, zastanawiał się nad tym, czy ten poranek może być tak okropnie nudny, czy powinien coś zmienić. Oboje nie mieli na nic ochoty.. nawet na swoje towarzystwo.

— Chcesz śniadanie? — Po dłuższej chwili Justin wreszcie się odezwał, zdając sobie sprawę z tego, że jego towarzyszka wcale nie śpi.

— Czy codziennie tak będzie? — Uniosła się na łokciu, by wyraźnie przyjrzeć się jego twarzy. — Po co to robisz? 

— Każdego dnia będzie inaczej — odpowiedział, ale jego głos wcale nie brzmiał przekonująco. 

Crystal powoli wyszła z łóżka i podchodząc do krzesła, ubrała leżące na nim ciuchy. Westchnęła, gdy przeczesując włosy dotknęła bolącego miejsca. Teraz jej głowa pulsowała jeszcze bardziej. Mocnym szarpnięciem wyrwała kabelek z gniazdka, ciesząc się, że dłużej nie musi słuchać tej muzyki. Chłopak patrzał na nią, wyraźnie zaniepokojony, gdy stojąc tyłem, masowała jedno miejsce na głowie. Cicho wstał i podszedł do niej, zabierając rękę na bok. Crystal wzdrygnęła się, czując obcy dotyk. Justin ostrożnie odgarniał jej włosy, aż wreszcie dotarł do rozcięcia, które powoli sączyło krew. 

— Musisz iść do szpitala. — Pewnie powiedział, przyglądając się ranie. Crystal gwałtownie się odsunęła, tworząc między nimi duży odstęp.

— Nigdzie nie idę — krzyknęła z nadzieją, że to jakoś przekona chłopaka.

— Więc pozwól mi się tym zająć. — ledwo zauważalnie kiwnęła głową.

Chwilę później jej głowa owinięta była białym materiałem, a rana została dokładnie oczyszczona. Justin w głębi duszy cieszył się ze swojego małego sukcesu, ale wcale po sobie tego nie pokazywał. Jego dłonie trzęsły się z każdym ruchem, a usta drżały, gdy słyszał jęknięcie oznaczające nieprzyjemny ból. 

— Musisz mi zaufać. Nie jestem tym, który będzie cię krzywdził — powiedział, gdy odkładał apteczkę na wcześniejsze miejsce.

Oboje zeszli na dół, gdzie zabrali się za robienie jakiegoś posiłku. Crystal nie miała ochoty na tradycyjne śniadanie, składające się z miski płatków polanych mlekiem. Miała ochotę na coś nowego, zaskakującego. Pragnęła eksperymentować smakiem, choć Justin wcale nie wykazywał tej samej inicjatywy, gdy sięgał do szafki po dwie miski.

— Stój — krzyknęła, wyrywając z jego dłoni naczynia. Szybko schowała je z powrotem i rozejrzała się po pomieszczeniu. 

— Myślałem, że robimy śniadanie — odparł, widocznie zawiedziony.

— Czemu nie spróbować czegoś nowego? — Poruszała brwiami, chcąc jakoś rozbawić chłopaka. 

Podczas gdy Crystal skupiona poszukiwała składników, z których mogłaby zrobić niecodzienne śniadanie, Justin siedział na blacie i uważnie się jej przyglądał. Zastanawiał się, jak ciężką musiała mieć przeszłość, skoro jej lęki są dla niego czymś ekstremalnie dziwnym. Był ciekawy tego, co jej się przytrafiło i musiał się bardzo starać, by nie pytać. Wiedział, że znają się zbyt krótko, by zadawać takie pytania.. właściwie, w ogóle się jeszcze nie znają.

— Możesz jednak dać miski. — Spojrzała na niego z szerokim uśmiechem. Justin zeskoczył na podłogę i podszedł do szafki, ponownie wyciągając dwie małe miski.

— Czyli wracamy do płatków? — zapytał, stawiając naczynia przed dziewczyną.

— Nie ma mowy. — Zachichotała, wyciągając duży nóż i tackę. — Otwórz. — Podała mu duży słoik miodu, który wywołał jeszcze większy uśmiech niż wcześniej. 

Crystal szybko obrała kilka bananów ze skórki i zaczęła je kroić. Kiedy wreszcie skończyła, połowę wrzuciła do jednej miski, polewając miodem. Ucieszyła się widząc efekt swojej pracy i zrobiła to samo z drugą połową. Zadowolona podała Justinowi jedną miskę wraz z widelcem, życząc mu smacznego zajęła się spożywaniem.

— To jest tak okropnie słodkie, że aż nie dobre. — Spojrzała na chłopaka, który z każdym kęsem robił coraz dziwniejsze miny.

— No wiem. — Jęknęła, śmiejąc się. 

— Mogliśmy wziąć płatki. — Zaśmiał się, wypluwając do śmietnika zawartość buzi.

— Nigdy więcej mnie nie słuchaj. — Zachichotała, odstawiając pustą miskę do zmywarki.