Бүх зүйлийн эхлэл...

Гэрээсээ гарна цүнхнийхээ оосроос тас зууран доошоо харсаар аль болох хүн багатай газрыг сонгон алхана... Өнөөдөр миний явдаг зам дээр хүүхдүүд бөөгнөрөн зогсож байсан болохоор илүү тойруу замаар явлаа. Миний амьдрал үргэлж л ийм байдаг хүмүүсээс зугатаж аль болох нүдэнд нь өртөхгүйг хичээдэг. Өмнө 30 минут алхаад л сургууль дээрээ ирдэг байсан бол өнөөдөр 45 минут 32 секунд алхалаа... Хайр нь 15 минут 32 секунд минь! Тэр хүүхдүүдийг байгаагүй бол аль хэдийн хүүхдүүд цуглаагүй байхад ирэх цаг... 15 минут 32 секунд хоцорсон болоод ч тэр юмуу сургуулийн ихэнх хүүхэд коридоороор холхилдоно... Аль болох хана дагаж хэн нэгэнд өртөхгүйхэн шиг доошоо харасаар анги руугаа явж байтал гэнэт хэн нэгэн урд ирэн гараараа хана налан намайг хааж зогсов. Би ч дээш өндийн харалгүйгээр доошоо харасаар хажуугаар нь зөрөх гэхэд дахиад хаагаад зогсчихов. Толгойгоо үл ялиг дээш болгон царайг нь харахад манай сургуулийн од хөвгүүн Лэе над руу нухацтай харан зогсоно. Би гялс харцаа доошоо болгон бөхийгөөд *Уучлаарай* гэж сонсогдох төдий хэлээд гарах гэхэд дахиад замыг минь хаагаад зогсох нь тэр... Одоо би яг айсандаа хөл минь чичирч хар хөлс цувна...

Би болгоомжтой гэгчин эргэн тойрноо харахад бүх хүүхдүүдийн анхаарал бид хоёр дээр тусч байлаа... Үгүй ээ үгүй би ийм зүйлд дургүй хүсдэггүй шүү дээ!!! Би дахин бөхийгөөд хажуугаар нь зөрөхөд тэр энэ удаад явууллаа... Бурхан минь тэр хүн андуурсан байх...

Хурдан цохилох зүрхээ даран ангидаа орж ирэн хамгийн хойно суудалдаа очиж суухад ямар их айж сандарсанаа л одоо мэдэрч байна... Хөлсөө арчаад дэвтэр номоо гаргаж ирэн урд шөнө дутуу орхисон даалгавараа хийлээ...

Намайг Пак Минхи гэдэг ахлах сургуулийн төгсөх анги мэдээж надад найз гэж байхгүй. Найз ч хэрэггүй гэж боддог эцэст нь араас чинь хутга зоож мэдэх хүмүүс бол найз гэж шүү дээ! Гэхдээ миний ч буруу байж болох юм..? Би хүмүүсийн нүдэнд өртөхийг хүсдэггүй тэр нь амар байдаг. Сургууль дээрээ яг л сүнс шиг хэнд ч харагдахгүй байхыг хичээдэг. Гэхдээ тэрнийг минь дөнгөж сая Лэе үгүй хийчих шиг боллоо... Тэрний эндүүрэл надад төвөг удаж ч болох юм...

Хонхны жингэнэх чимээнээр хүүхдүүд цувран ангид орж ирж суулаа... Би дэвтэр лүүгээ ширтэн багш орж ирхийг хүлээж байтал хажууд нэг хүн ирж суух шиг болов... Миний хажууд энэ олон жилийн хугацаанд хэн ч ирж сууж байгаагүй шүү дээ!!! Болгоомжтой гэгчин толгойгоо хажуу тийшээ үл ялиг харуулан нүднийхээ булангаар харахад *Бурхан минь тэр дахиад л андуурчихаж тийм үү???*

Би гялс дэвтэр лүүгээ ширтсээр юбка тас зууран нүдээ аниад: Уучлаарай чи суудал андуурчихлаа... (шивнэх)

Лэе над руу харан: Юу гэсэн бэ?

Би сонсогдох төдий: Чи суудал андуурчихлаа...

Тэр над руу биеэрээ ойртон: Чанга хэлдээ юу гэсэн бэ?

Би холдон: Ю-ю-юу ч биш дээ гэж хэлэн босоод дэвтэр номоо эмхэлж байтал Лэе босоод явчихав.

Дахиад ангийн хүүхдүүдийн анхаарал над дээр... Би доошоо харан суудалдаа суун аль болох доошоо шигдэн тэр олон нүднээс нуугдана... Ангийн багш орж ирэн ирц бүртгээд дараа нь хэлсэн үг намайг цочироож орхив. Үгүй ээ үгүй багшаа яагаад заавал...

Би муухай царайлан доошоо харан сууж байтал хөвгүүд нэг нэгээрээ хамт суух хүүхдээ очиж сугалан ашгүй миний нэр гарахгүй байлаа.. Нээрээ тийм манай ангийн охидууд нэгэн сондгойрон шүү дээ! Тэгэхээр би ганцаараа суух хэвээрээ байх нь...

Багш: За Ишин ирж ширээний хамтрагчаа сугалаарай гэхэд манай ангийн Жиёон ёжтой инээн: Багшаа угаасаа надаас өөр хүн үлдээгүй ш дээ!!!

Багш: Тийм гэж үү? Гэхдээ Минхи бас байгаа шүү дээ!

Хүүхдүүд: Эээеее багшаа Минхи гэж...?

гэж хэлэн над руу бүгд харахад би доошоо шигдсээр нүдээ анин амандаа Жиёонтойгоо суучихаач гэж залбирч байлаа...

Лэе: Минхи..!

Хөвгүүд инээлдэн: Лэе Жиёонтой суухгүй юм уу?

Лэег юм хэлэх гэж байтал багш хөмсгөө зангидан: Бүх зүйл шудрага байх хэрэгтэй!!!

Лэе юу ч хэлэлгүй ширээ сандлаа чирэн миний хажууд ирж суулаа...

Жиёон над руу муухай харан хүүхдүүд ч хувиарлалтын дагуу сууцгаалаа...

Хичээлийн турш би доошоо харан юбканаасаа зуурсаар их завсарлагааны хонх дугарахад ангийн хүүхдүүд гарч яван Жиёон найзуудтайгаа инээлдэн гарах гэж байтал би зориг гарган юбканаасаа зуурсаар Жиёоны хажууд очин цамцнаас нь зуурахад тэр гайхан эргэж хараад: Яасан..?

Би доошоо харасаар сонсогдох төдий: Хоёулаа байраа сольж болох уу?

Жиёон: Сонссонгүй юу гэнээ???

Би: Чи надтай байраа сольж болох уу?

Гэтэл хацар дээр минь халуу дүүгэхэд нүдийг минь шингэн зүйл бүрхээд ирлээ...

Би хацраа барьсаар Жиёон руу нүдэндээ нулимстай гайхан харахад: ЧИ НАДААР ТОГЛООД БАЙНА УУ? АЙН! ЯАСАН ЛЭЕ ХАЖУУД ЧИНЬ СУУСАН БОЛОХООР БАСАЖ ДООГ ТОХУУ ХИЙХ ГЭЭ ЮУ?

Би толгой сэгсрэн: Үгүй ээ уучлаарай би зүгээр л би би ганцаараа суух гэсэндээ л... (нулимс урсах) Уучлаарай Жиёон-аа би би би тэгж бодогдуулах гээгүй юм шүү!Уучлаарай дахиад ийм зүйл ярихгүй ээ гэж хэлээд нулимсаа арчин суудал руугаа явахад Жиёон: Дараагийн цагаас миний суудал дээр суугаарай гэж хэлээд найзуудтайгаа гараад явчихав.

Би цүнхээ авсаар Жиёоны суудал дээр суун Жиёоны цүнхийг өөрийнхөө суудал дээр тавьлаа...

Их завсарлагаа ч дуусаж хүүхдүүд нэг нэгээрээ орж ирж суун Жиёон над руу ёжтой инээмсгэлсээр миний суудал дээр очиж суулаа...

Ангийн хүүхдүүд орж ирсээр хамгийн сүүлд Лэе найзуудтайгаа орж ирэн Жиёон бид хоёрыг суудлаа сольсныг мэдсэн бололтой.

Лэе: Байрандаа суу!!!

Жиёон том нүдлэн: ЛЭЕ!!!

Лэе нүдээ анин: Би багшийн үгийг зөрчсөн гэж нойл угаамааргүй байгаа болохоор байрандаа очиж суу!

Жиёоны нүдэнд нулимс цийлэгнэн: Би ямар солин гэсэн юмуу? Тэр нэг сүнс нь ч мэдэгдэхгүй сүг нь ч мэдэгдэхгүй амьтан чинь уйлаад л гуйхчинлээ... гэхэд ангийн бүх хүүхэд над руу харж Лэе над руу хөмсгөө зангидан харна...

Би доошоо харасаар босон: Н-нөгөө уучлаарай! би би нойл угаачихнаа та хоёр суучих! гэж хэлэхэд Жиёон гүйгээд гараад явчихав. Тэр намайг зүгээр өнгөрөөхгүй байх...

Гэтэл Лэе над руу хөмсгөө зангидсаар: Одоохон байрандаа ирж суу!!!

Би тэрний захирангуй өнгөнөөс айн хурдан гэгчин дэвтэр номоо цүнхлээд байрандаа суулаа... Удалгүй багш орж ирэн, харин Жиёон орж ирсэнгүй...

Би биеэ барин бараг амьсгаагаа түгжин сууж сүүлийн цаг ороход цаг бараг л мөлхөж эхэллээ... Хурдан завсарлаасай гэж бодон сууж байтал хэн нэгний гар гуяыг минь илэх нь тэр... Цочисондоо огцом босоход багш над руу харан: Ямар нэгэн юм болоо юу Пак Минхи???

Би толгойгоо хурдан хурдан сэгсрэн: Үгүй ээ багшаа! гэж хэлэн суудалдаа суугаад Лэе рүү харахад тэр юу ч болоогүй юм шиг самбар луу харан сууж байлаа... Бурхан минь тэр биш байсан бол би одоо сэрүүн зүүдэлдэг болж байгаа хэрэг үү?

Шүлсээ гүд хийтэл залгиад багшийн зааж буй хичээлд төвлөрөх гэсэн ч болсонгүй... Гарынхаа алгыг байн байн юбкандаа арчин саяны болсон зүйлийг бодит биш гэж бодон сууж байтал бодлыг минь таслан дахиад гуяыг минь илэх нь тэр би шоконд орон том нүдэлсээр гуяыг минь илэх гар луу нэг хажууд суух Лэе рүү нэг харахад тэр самбар луу харсан чигтээ сууж байлаа...

Би шүлсээ чанга гэгчин залгиад Лэе нь гарыг барихад тэр над руу харж ёжтой инээмсгэснээ над руу ойртон чихэнд халуун амьсгалаараа шивнэн: Чиний багны ард байгаа бяцхан охиныг харамаар байна! гэж хэлэн юбкан доогуур минь гараа оруулан эмзэг газар луу минь нясалчихав. Бурхан минь тэр ямар чөтгөрөө хийж байгаа юм бэ!!! Би том нүдэлсээр түүний гарыг холдуулахад ашгүй хонх дугаран салгалж чичирсэн гараараа дэвтэр номоо хам хум цүнх рүүгээ чихэн ангиас хар хурдаараа гүйж гарлаа...

Лэе-н талаас

Дүжүн: Лэе сонирхол чинь солигдоо юу хаха... Ангийнхаа сүнстэй суусан гэлүү?

Лэе ёжтой инээмсэглэн тамхиа сорон зогсоно...

Лухан: Лэе тэр охинтой яах гэж суусан юм бэ? Жиёонтой суучихгүй!

Лэе тамхиа сорон газарт хаяж өлмийгөөрөө унтраагаад ёжтой инээмсэглэн: Өөр шинэлэг зүйл мэдрэх хэрэгтэй биш гэж үү?

Гикван инээн: Шинэлэг зүйлээ ганцаараа биш бидэнтэй хуваагаарай даа!!!

Лэе инээмсэглэн: Эхний хазалт минийх бусад нь та нарын асуудал гэж хэлэхэд найзууд нь чанга инээн байнга ордог паб руугаа орцгоолоо...

Би ийм охидыг үзэн яддаг. Гэнэн юу ч мэдэхгүй юм шиг арчаагүй сул дорой дүр исгэсэн шарилж!!! Үргэлж хүмүүсээс нуугдаж бодит амьдралаас тусгаарлагддаг сэтгэцийн өвчтэй новшнууд...

Миний талаас

Гэртээ ирэн аав ээж хоёрын үгийг тоолгүй сандарч салгалсан зүрхээ дарсаар өрөөндөө орон хаалгаа налан доош суулаа... Тэр гаж донтон юм байна.!!!

Тэр өдрөөс хойш Лэе-ээс айсандаа ээжээрээ өвчтэй гэж хэлүүлэн хичээлээсээ 7 хоног чөлөө авлаа... 7 хоногч харавсан сум шиг өнгөрөн Лэе-г дахин тийм үйлдэл хийхгүй байх гэж бодоод гүнзгий амьсгаа аван формоо нямбай гэгчин өмсөөд доороо юбка биш биеийн тамирын өмдөө өмслөө...

Өөрийгөө толинд харан: Миний багны ард юу нуугдаж байгаа юм бол гэж өөрөөсөө асуугаад заншил ёсоороо хүмүүсээс нуугдан ангидаа түрүүлж ирэхэд Лэе аль хэдийн ирчихсэн ширээн дээр хөлөө тавин элгээ тэврээд нүдээ анин сууж байлаа... Би доошоо харасаар чимээ гаргахгүйхэн шиг суудалдаа ирж суухад

Лэе: Хир удаан зугатан гэж бодсон юмбэ дээ?

Би том нүдэлсээр Лэе рүү харахад тэр хөлөө буулган над руу биеэрээ эргэж хараад ёжтой инээмсэглэн ойртож эхэлхэн тэр...

Би том нүдэлсээр түүн рүү ширтэн шүлсээ чанга гэгчин залгихад тэр миний уруулыг хүчтэй үнсэн сорж эхлэв. Бурхан тэр ямар чөтгөрөө хийгээд байгаа юм бэ! Би нүдээ хурдан хурдан цавчилсаар түүнийг өөрөөсөө түлхэх гэхэд тэр хүзүүнээс минь өөрлүүгээ улам татан доод уруулыг минь хазаж байгаад хэлээ аман дотор минь хийх гэхэд би ухаан орон амаа жимийхэд тэр нэг гараа бэлтгэлийн өмдөн дотор минь хийхийг оролдоход би энэ удаад хамаг хүчээ гарган түүнийг түлхэн, өөрөө сандалнаасаа хойшоо унчихав...

Би том нүдэлсээр: Ч-ч-чи ч-чи яагаад байгаа юм бэ!

Лэе ёжтой инээмсэглэн урууландаа эрхий хуруугаараа хүрэн: Шазруун юм гээч... Бас амттай, гүзээлзгэнэ амтагдаж байна...

Би гялс босон ангиас гүйн гарлаа... Бурхан минь тэр үнэхээр гаж донтой юм байна... Би хүнгүй нойл руу ороод суултуурын буулган дээрэн гарч суугаад чичирсэн өвдгөө тэврэн сая болж өнгөрсөн зүйлийг мартах гэж оролдон, айсандаа хурдан цохилох зүрхээ даран гүнзгий амьсгаа аван сууна. Тэр үнэхээр гаж донтон юм байна!