Zobaczył ją. Stała pośród kłębiącego się tłumu, przy boksach technicznych, i rozglądała się wokoło. Była odwrócona tyłem, więc nie widział jej twarzy, ale rozpoznawał płaszcz kasztanowych włosów, nad podziw długie nogi w spłowiałych dżinsach. Uśmiechnął się i ruszył w jej stronę. Jak mógł nie zauważyć jej wcześniej? Wśród tych wszystkich klonów wyglądała jak zagubiona sierotka. Poprzedniego dnia zauważył ją od razu, gdy tylko zjechał do boksu po kwalifikacjach, właśnie dlatego, że tak bardzo różniła się wyglądem od pospolitych fanek kierowców wyścigowych. W szarym kostiumie, z włosami ściągniętymi do tyłu, wyglądała jak najzdolniejsza uczennica w klasie: zawsze schludna, z odrobioną pracą domową, jednym słowem, przykład dla całej reszty. Niewiele było takich dziewcząt.

W pierwszej chwili zaskoczona, westchnęła z ulgą, kiedy pociągnął ją w cień boksów.

- Nie mogłam cię znaleźć. - Przylgnęła do niego, opierając mu głowę na piersi. - Już myślałam, że sobie to wszystko wyobraziłam. - Chciała się roześmiać, ale głos jej się załamał. - Albo że to był sen.

- Opowiem ci coś i zobaczysz, że wszystko było realne. - Opuścił głowę i mruczał cicho w jej włosy, jednocześnie obejmując ją w talii i kołysząc lekko. - Co wybierasz? Chwile w basenie... czy w sypialni? A może dziś rano, na kuchennej podłodze?

- Ciii... - Śmiała się z twarzą schowaną na jego piersi. - Jeszcze ktoś usłyszy.

- Czy to byłoby takie złe?

Już się nie śmiała.

- Zwykle się tak nie zachowuję. Przecież wcale się nie znamy. To miał być tylko wywiad...

- I pomyśleć, że do tej pory nie znosiłem wywiadów... Gdybym wiedział, jak mogą wyglądać, z radością zgodziłbym się na więcej.

- W ogóle cię nie znam - powtórzyła.

Ujął jej brodę pomiędzy kciuk i palec wskazujący, zmuszając, by spojrzała mu w oczy, dobrze jej znane z telewizji i kolorowych magazynów, ze zdjęć, które mieli w biurze, i z plakatu w pokoju młodszego brata...

- Chyba znasz mnie teraz lepiej niż ktokolwiek inny.

To miało zabrzmieć kpiąco, ale śniada twarz o mocno zarysowanych kościach policzkowych i zmysłowych wargach nagle pobladła. Powoli pokręcił głową, przeczesując palcami uroczo potargane, gęste włosy.

- Och, Kate... jeszcze nigdy nie obnażyłem duszy aż tak bardzo.

- Ja także.

Jej głos był zaledwie cichym szeptem, niemal bezgłośnym wionięciem. Na moment wróciła myślą do minionych dwudziestu czterech godzin. Był seks, to oczywiste, ale było też coś więcej. Sporo rozmawiali. Opowiedział jej o swojej przeszłości, o problemach w szkole i o tym, jak potem dążył do sukcesu za wszelką cenę. Jakże celnie odgadł, że pod pozorami jej profesjonalizmu kryje się smutek i lęk. Powiedział jej, że życie w strachu to żadne życie i pokazał, jak odpędzić lęki i żyć chwilą...

Zza garaży dobiegał coraz głośniejszy ryk tłumów. Louis wyprostował się, przyjmując obojętny wyraz twarzy.

- Muszę iść.

- Wiem. Jedź ostrożnie i pamiętaj, że nie musisz nikomu niczego udowadniać.

W jego oczach na ułamek sekundy pojawił się wyraz bólu, który zaraz zastąpił uśmiech.

- Wyścig Grand Prix to nie czas na ostrożność.

Roześmiała się, bagatelizując panikę.

- Racja.

Louis już wychodził z cienia garaży. W tłumie zauważono go i rozległy się wiwaty.

Odwrócił się jeszcze i spojrzał na nią ciemnymi, błyszczącymi oczami, jak gdyby chciał powiedzieć: To jeszcze nie koniec. Ta noc to zaledwie początek. Uśmiechnął się krótko. Czekaj na mnie.

A potem zniknął w wibrującej mgle upału i spalin.

Wraz z kliknięciem pasa bezpieczeństwa umysł Louisa odłączał świat zewnętrzny.

Od tej chwili istniał dla niego tylko bolid, tor i wyścig.

Był pierwszy na polu startowym. Tor w Monako był wąski, co niemal uniemożliwiało wyprzedzanie, a widzowie tłoczyli się tak blisko, że można było policzyć złote plomby w zębach milionerów i odczytać designerskie metki na kostiumach ich partnerek.

Przejechali kilka pierwszych okrążeń i Louis, wciąż na czele, dobre pół sekundy przed resztą zbliżał się, po raz kolejny, do Grand Hotelu Hairpin. Gładko zmienił bieg, pozwalając sobie na sekundy refleksji niezwiązanej bezpośrednio z wyścigiem. Silvio spisał się dobrze. Bolid był przygotowany idealnie, warunki doskonałe. Wygra ten wyścig, dodając kolejny sukces do swojej imponującej kolekcji.

Nie musisz nikomu niczego udowadniać...

Otoczyła go ciemność tunelu. Ciepły głos w jego głowie zabrzmiał tak realnie, jak gdyby Kate siedziała obok niego. Niemal czuł świeży zapach jej skóry. Koncentracja prysła, kiedy zamrugał nerwowo, bo nieomal zakręciło mu się w głowie z tęsknoty. Wyjazd z tunelu był tuż. Słońce uderzyło mu w oczy, na wargach wciąż miał smak jej skóry, w uszach brzmiało echo jej słów. Bariera ograniczająca tor była zbyt blisko, zbliżała się zbyt szybko, ale on był myślami daleko stąd...

Huk eksplozji - ból, ogień i ciemność.

Nic.