Ο Δράκοντας κοίταζε μελαγχολικά τον ουρανό εκείνο το βράδυ. Ένα ροζ και μωβ πέπλο απλωνόταν γύρω από τα άστρα της Ανδρομάχης, του πιο μικρού από τους χιλιάδες πλανήτες που βρίσκονταν στα Νέφη του Μαγγελάνου. Μπορεί η Ανδρομάχη να ήταν ασήμαντη για τους περισσότερους επιστήμονες, ακόμη και για πολλούς από τους κατοίκους της, για εκείνον όμως ήταν το σπίτι του. Το σπίτι που πολύ σύντομα θα έπρεπε να αποχωρηστεί.

Είχε μετανιώσει χίλιες φορές που είχε αποφασίσει να συμμετάσχει σε αυτό το επιστημονικό πείραμα και να πάει να παρακολουθήσει τη ζωή στη Γη. Πώς θα μπορούσε να συνυπάρξει με αυτούς τους άγριους; Την τελευταία φορά που ένα σκάφος τους πλησίασε σχετικά κοντά στη Σελήνη, τους προειδοποίησαν να απομακρυνθούν γιατί βρίσκονταν εν τω μέσω αντιμετώπισης μιας κρίσης. Πώς την είχαν πει; Α, ναι! Τρομοκρατική ενέργεια.

Πήγαιναν χρόνια από τότε. Ήλπιζε πως μια χιλιετία μετά θα είχε αλλάξει αυτούς τους Γήινους προς το καλύτερο. Αν και τα όσα μάθαινε δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά. Ευχόταν τουλάχιστον πως η Λύρα θα τον βοηθούσε. Εξαιτίας της, ή μάλλον για χάρη της, θα πήγαινε στη Γη. Αυτή ήταν ό,τι πιο κοντινό είχε σε οικογένεια. Η καλύτερή του φίλη. Η αδελφή-ψυχή του. Η αγαπημένη του.

Καθισμένος όπως ήταν στην κορυφή της στέγης του σπιτιού του, δεν αντιλήφθηκε πως κάποιος είχε μπει μέσα στο δάσος με τις δράκαινες που περιέβαλε την αυλή του. Αυτά τα φυτά και το σημάδι σε σχήμα δράκου με το οποίο είχε γεννηθεί ήταν οι αιτίες του ονόματός του. Δεν ήξερε πολλά για τους γονείς του, ήξερε όμως πως αγαπούσαν δυο πράγματα: τις δράκαινες και το σύμπαν. Σε αυτό είχαν αφιερώσει τη ζωή τους και για αυτό είχαν πεθάνει.

Ο ήχος των βημάτων έγινε πιο έντονος όσο ο εισβολέας πλησίαζε. Ο Δράκοντας τεντώθηκε και ξαφνικά βρέθηκε σε στάση άμυνας. Μπορούσε να δει μόνο ένα κεφάλι με ξανθά, σχεδόν λευκά μαλλιά. Ο εισβολέας πλησίαζε όλο και περισσότερο, ταράζοντας την ηρεμία στην οποία ορθώνονταν επιβλητικές οι δράκαινες. Είχε σχεδόν φτάσει στην περίφραξη του σπιτιού. Ο Δράκοντας ήταν έτοιμος να πηδήξει από τη στέγη ανά πάσα στιγμή. Και τότε η Λύρα εμφανίστηκε στην πόρτα της αυλής.

“Δεν είναι και πολύ ευγενικό ξέρεις να στήνεις μια κοπέλα σε ραντεβού.”, του είπε χαμογελώντας.

Ο Δράκοντας της χαμογέλασε και με ένα άλμα βρέθηκε στο κέντρο της αυλής. Η αλτικότητα, η τέλεια ακοή και όσφρηση ήταν χαρακτηριστικά με τα οποία οι Ανδρομαχιανοί γεννιόντουσαν και τα εξέλισσαν στην πορεία της ζωής τους. Έτσι, ο Δράκοντας, ακόμη και από το κέντρο της αυλής του, μπορούσε να μυρίσει το γλυκό άρωμα της Λύρας. Σοκολατένιος κόσμος και καλλονή στο φεγγαρόφωτο, τα δυο αγαπημένα της λουλούδια. Αλλά και κάτι ακόμη. Κάτι σαν φωτιά. Που όμως έμοιαζε να είναι πολύ μακριά ακόμη.

“Και από πότε βγαίνουμε ραντεβού εμείς οι δύο;”, τη ρώτησε ο Δράκοντας καθώς την πλησίαζε.

“Ω, ξέρεις τι εννοώ. Γιατί δεν ήρθες στο σταθμό;”, του αντιγύρισε η Λύρα.

“Έπρεπε να μαζέψω τα πράγματα, να τακτοποιήσω το σπίτι… Είναι μεγάλη μέρα αύριο.”, της απάντησε.

“Και ακριβώς επειδή είναι μεγάλη μέρα αύριο έπρεπε να έρθεις και να γιορτάσεις παρέα με όλους τους υπόλοιπους τρελούς που θα πάνε μαζί μας σε αυτό τον άγριο πλανήτη.”, του είπε εκείνη.

“Νομίζεις ότι πήραμε τη σωστή απόφαση;”, τη ρώτησε, ανακατεύοντας τα κόκκινα μαλλιά του. Ήταν μια αντανακλαστική κίνηση που έκανε πάντα όποτε ένιωθε νευρικός.

“Νομίζω ότι πήραμε τη σωστή για εμάς απόφαση.”, του απάντησε η Λύρα πιάνοντας το χέρι του και κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια. Σκούρο μπλε απέναντι σε πράσινο.

Ο Δράκοντας δεν πρόλαβε να απαντήσει. Ξαφνικά, ο ουρανός της Ανδρομάχης φωτίστηκε και η νύχτα έγινε μέρα. Πύρηνες λάμψεις εμφανίστηκαν και έκρυψαν τα άστρα. Πύρηνες λάμψεις που άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή.

“Τι είναι αυτά;”, ούρλιαξε η Λύρα.

“Δεν ξέρω. Και δεν θέλω να μάθω.”, της απάντησε ο Δράκοντας και την άρπαξε από το χέρι, οδηγώντας την μέσα στο σπίτι.

Έφτασαν τρέχοντας στη βάση τηλεμεταφοράς. Με χέρια που έτρεμαν ανεξέλεγκτα ο Δράκοντας πληκτρολόγησε τις συντεταγμένες του σταθμού και τους κωδικούς των ονομάτων τους. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τις δράκαινές του να έχουν τυλιχθεί στις φλόγες. Δεν είχε καιρό για χάσιμο. Πάτησε το κουμπί εκτέλεσης και σε δευτερόλεπτα βρέθηκε δίπλα στη Λύρα.

Το αίσθημα πως κάποιος τον τραβούσε από το κέντρο ακριβώς του σώματός του τον κατέκλυσε. Η ύλη δεν είχε πια καμία σημασία. Μικρές λάμψεις δεξιά και αριστερά τους περικύκλωσαν και μερικά δεύτερα αργότερα βρίσκονταν στο κέντρο του διαστημικού σταθμού.

Ένα πλήθος ανθρώπων έτρεχε αλαφιασμένα προς κάθε κατεύθυνση. Μπορέσε να εντοπίσει την Ανδρομέδα και τη Βερενίκη, τις αδελφές της Λύρας, με τα κατάξανθα μαλλιά τους να ανεμίζουν καθώς έτρεχαν προς τη διεύθυνση της βάσης δεδομένων. Λίγο παραδίπλα είδε τον Ωρίονα, ο οποίος κατευθυνόταν προς το μέρος τους.

“Τι συμβαίνει;”, ρώτησε ο Δράκοντας τη στιγμή που ο Ωρίων τους πλησίασε.

“Φαίνεται πως κάποιος αστεροειδής μπήκε στην τροχιά κίνησής μας.”, είπε νευρικά ο Ωρίων. “Αυτό όμως φίλε μου είναι το λιγότερο.”, συνέχισε. Ο Δράκοντας πρόσεξε μικρές σταγόνες ιδρώτα να τρέχουν κατά μήκος του προσώπου του Ωρίονα.

“Τι εννοείς;”, τον ρώτησε η Λύρα τρομαγμένη.

“Έκρηξη υπερκαινοφανούς. Οι αδελφές σου παρατήρησαν μια αλλαγή στην ύλη του Κρατήρα.”, της απάντησε ο Ωρίονας.

“Μα αυτός ο αστερισμός είναι αρκετά νεαρός ακόμη.”, είπε ο Δράκοντας, ελαφρώς επιφυλακτικά.

“Έτσι πιστεύαμε κι εμείς αλλά το σύμπαν μάλλον έχει άλλη άποψη. Μάλλον θα πρέπει να φύγουμε νωρίτερα απ’ ό,τι πιστεύαμε για τη Γη.”, του απάντησε ο Ωρίων.

“Τι μπορούμε να κάνουμε;”, ρώτησε η Λύρα.

“Προς το παρόν πηγαίνετε και οι δύο στις βάσεις σας και στείλτε αμέσως μήνυμα σε όλους τους κατοίκους. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Θα εκκενώσουμε τον πλανήτη.”, απάντησε ο Ωρίων και χωρίς άλλα λόγια κατευθύνθηκε προς το κεντρικό σύστημα πληροφόρησης.

Ο Δράκοντας κοίταξε τη Λύρα μες στα μάτια. Την είδε να τον κοιτά σαστισμένη, νευρική, σχεδόν τρομαγμένη. Ήθελε να της πει κάτι για να την καθησυχάσει. Να την κάνει να πιστέψει πως όλα θα πάνε καλά. Να την πείσει πως δεν ήταν αυτό το τέλος. Δεν ήξερε πώς να το κάνει. Οι Ανδρομαχιανοί δεν φημίζονταν για την ευγλωττία τους, ειδικά όταν έπρεπε να αναφερθούν σε θέματα καρδιάς. Κανείς δεν τους είχε πει πως με το να παρηγορούν κάποιον δεν έμοιαζαν λιγόψυχοι, αλλά καλοκάγαθοι και προσιτοί.

Έτσι το μόνο που έκανε ήταν να της σφίξει το χέρι και να κατευθυνθεί προς τη βάση του, ώστε να στείλει το μήνυμα εκκένωσης στους κατοίκους της Ανδρομάχης.

Πώς θα το έκανε όμως να μοιάσει τουλάχιστον ψύχραιμο αν όχι καθησυχαστικό;

Κάθησε μπορστά στο σύστημα πληροφόρησης και συνδέθηκε με τον κεντρικό υπολογιστή. Το πρόσωπό του εμφανίστηκε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μπορούσε να δει τα πράσινα μάτια του να γυαλίζουν από την έξαψη και την ταραχή. Δεν έπρεπε όμως να επιτρέψει στο συναίσθημα αυτό να τον καταβάλει. Πήρε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μιλά.

“Κάτοικοι της Ανδρομάχης, το παρόν μήνυμα είναι άκρως σημαντικό και θα σας παρακαλούσα να δείξετε την απαραίτητη ψύχραιμία και σοβαρότητα που επιτάσσει η κατάσταση. Ένας αστεροειδής εισήλθε στην τροχιά της πορείας μας. Για την ασφάλεια όλων θα σας παρακαλούσαμε να κινηθείτε μεθοδικά προς τις βάσεις τηλεμεταφοράς που βρίσκονται στα σπίτια σας. Σε δύο λεπτά θα έχουν δρομολογηθεί με τις συντεταγμένες του διαστημικού σταθμού, όπου και θα τηλεμεταφερθείτε. Ενημερώνουμε για ενδεχόμενη εκκένωση. Η παρούσα κατάσταση δεν αποτελεί άσκηση. Με τη σφραγίδα του πλανήτη της Ανδρομάχης, Δράκοντας, ο Τρίτος.”, είπε κλείνοντας το μήνυμα και αποστέλλοντάς το σε ολόκληρη την επικράτεια του πλανήτη.

Χωρίς καθυστέρηση, πληκτρολόγησε και πάλι τις συντεταγμένες του σταθμού και τις προώθησε στη Λύρα, η οποία και θα αναλάμβανε την τηλεμεταφορά. Την έβλεπε μέσα από το τζάμι που χώριζε τις βάσεις τους να πληκτρολογεί ασταμάτητα, με τα γαλανά της μάτια καρφωμένα στην οθόνη του πληροφοριακού συστήματος. Η Ανδρομέδα είχε πάει κοντά της για να τη βοηθήσει. Καμιά φορά ο Δράκοντας ξεχνούσε πως η Λύρα ήταν μόνο εννιά χιλιάδων ημερών. Η ωριμότητα που έδειχνε σε πολλές καταστάσεις την έκανε να φαντάζει μεγαλύτερη απ’ όσο πραγματικά ήταν.

Γυρνώντας προς τα έξω, είδε πως η ομάδα μεταφορών είχε ήδη συσταθεί και κινούνταν προς τα σκάφη. Πώς θα χωρούσαν πέντε εκατομμύρια άνθρωποι εκεί μέσα; Εκείνη τη στιγμή μια άσχημη σκέψη κατέκλυσε το μυαλό του. Δεν θα τα κατάφερναν όλοι. Η πειραματική αποστολή στη Γη θα μετατρεπόταν πλέον σε απόβαση σε έναν άλλον πλανήτη. Έναν πλανήτη που πάντα ήταν αφιλόξενος για τους Ανδρομαχιανούς.

Όσο σκεφτόταν αυτά τα αρνητικά σενάρια, ο Ωρίων πλησίασε προς τη βάση του.

“Σε λίγο θα αρχίσουν να φτάνουν οι πρώτοι. Χώρισέ τους ανά οικογένεια και περιοχή.”, του είπε κοφτά.

“Πόσο χρόνο έχουμε;”, τον ρώτησε ο Δράκοντας.

“Λιγότερο από δύο ώρες. Έκανες καλά φίλε μου που δεν τους είπες για το σουπερνόβα.”, του είπε ο Ωρίων και κινήθηκε και πάλι προς το κέντρο του σταθμού.

Δύο ώρες. Σε δύο ώρες η Ανδρομάχη θα ήταν παρελθόν. Σε δυο ώρες όλη η ζωή του θα διαγραφόταν. Ποτέ κανείς δεν θα μάθαινε για τη ζωή εκεί. Τουλάχιστον όχι αν δεν επιβίωνε κάποιος. Στη σκέψη αυτή ο Δράκοντας άρχισε και πάλι να πληκτρολογεί μανιασμένα, οργανώνοντας τις ομάδες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Άκουσε τους κινητήρες του σταθμού να παίρνουν μπροστά. Ο κυβερνήτης δεν θα ρίσκαρε τις ζωές των επιστημόνων του. Η εκκένωση θα συνεχιζόταν όσο αυτοί θα βρίσκονταν σε πορεία με κατεύθυνση τη Γη. Ένα τράνταγμα σηματοδότησε τη διαδικασία αναχώρησης. Κοίταξε έξω από το παράθυρό του. Πύρινη βροχή παντού. Κόσμος τρομοκρατημένος που δεν είχε πρόσβαση σε βάσεις τηλεμεταφοράς να τρέχει δεξιά και αριστερά. Το σπίτι του, ότι είχε απομείνει από αυτό, να γίνεται όλο και μικρότερο καθώς απομακρύνονταν από την Ανδρομάχη

Απομακρύνονταν όλο και περισσότερο, ώσπου πλέον δεν φαινόταν τίποτα. Τίποτα πέραν από έναν πλανήτη που είχε πάρει φωτιά. Η Ανδρομάχη θα ήταν πλέον παρελθόν σε λίγα λεπτά. Θα χανόταν και αυτή μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.